Niestety powoli zbliża się koniec lata, dlatego do naszej kwiaciarni zawitały dzisiaj piękne kolorowe wrzosy. Często mylone są z wrzoścami - kwiatami występującymi na początku wiosny. Typowy wrzos to bardzo dekoracyjna krzewinka należąca do rodziny wrzosowatych o różnej wielkości i pokroju. Najmniejsze z nich nie przekraczają kilku centymetrów wysokości, a najwyższe osiągają nawet 50 cm. Nazwa Calluna pochodzi od słowa „zamiatać”, co wiąże się z dawnym jego zastosowaniem do produkcji mioteł. Wrzosy występują w barwach (zależnie od odmiany) od bieli przez różu, aż do purpury i czerwieni. Można również spotkać odmiany o odmiennych kolorach liści (odcienie czerwieni, złota, srebra).

 Wrzos zwyczajny najlepiej rozwija się na stanowisku słonecznym (dobrze znosi również cień). Nie należy go jednak narażać na bezpośrednie promieniowanie słoneczne. Podczas suchego i gorącego lata trzeba je podlewać obficie, ale gdy temperatury są umiarkowane wtedy należy podlewać kwiaty dopiero gdy ziemia wyschnie całkiem w doniczce. Po przekwitnięciu wrzosu krzewinki przycinamy, co powoduje zagęszczenie się roślin i obfitsze kwitnienie. Przycinamy je dopiero na wiosnę, ponieważ wrzosy kwitną do późnej jesieni, poza tym dłuższe pędy pozwalają na lepsze przezimowanie.

 Wrzosowate często chorują na choroby grzybowe (fytoftoroza, rizoktonioza, zamieranie pędów, szara pleśń). Często spowodowane jest to właśnie nadmiarem wilgoci. Warto więc profilaktycznie podlać lub opryskać rośliny kilka razy – poczynając od wiosny do końca lata – preparatami grzybobójczymi (np. Bravo, Aliette lub Previcur). 

 Garbniki zawarte w wrzosach wykorzystywane są do leczenia chorób układu pokarmowego, w szczególności biegunek i stanów zapalnych. Wrzosy mają działanie moczopędne, stosowane są między innymi do leczenia kamienicy. Substancje zawarte we wrzosie zwyczajnym pobudzają czynności wydzielnicze żołądka a także wzmacniają łaknienie. Roślina posiada duże ilości potasu.

 Do celów zielarskich stosuje się kwiaty i ziele wrzosu zwyczajnego ścinane na początku kwitnienia. Zbieramy niezdrewniałe pędy, które następnie suszymy w miejscach o dobrej wentylacji w temperaturze nie przekraczającej 40⁰C. Zioła przechowujemy w suchych i ciemnych miejscach.

 Miłego weekendu :)