Zamia czy zamiokulkas - jak rozpoznać

03:29:00

Wiele osób ma problem z rozróżnieniem zamii od zamiokulasa. Obie roślinki są dosyć podobne - kształtem liści i wielkością, jednak ich uprawa i warunki wzrostu są zdecydowanie inne. Dlatego własnie dzisiaj przedstawie wam jakie są ich różnice i jak odpowiednio je pielęgnować, żeby cieszyły nasze oczy jak najdłużej :)

ZAMIOKULKAS                                                                                                                                                           

Zamiokulkas pochodzi z Tanzanii, należy do rodziny obrazkowatych ( Araceae). Roślina kłaczasta, z podziemnych kłączy wyrastają długie, błyszczące liście na mięsistych łodygach. Ozdobne liście stają się wizytówką taj pięknej rośliny. Bardzo ciężko doprowadzić do kwitnienia


Pielęgnacja:

Stanowisko: Preferowane jest stanowisko nasłonecznione, ale najlepiej ze światłem rozproszonym. Można uprawiać Zamiokulkasa w miejscach mniej słoneczny, ale należy wtedy ograniczyć podlewanie. Optymalna temperatura uprawy to 22-26°C w okresie letnim oraz 16-18°C w okresie zimowym.
Podlewanie i nawożenie: Podlewanie umiarkowane, zbyt intensywne powoduje żółknięcie liści a w konsekwencji usychanie rośliny. Roślina dobrze znosi czasowe braki wody. W okresie intensywnego wzrostu (marzec-sierpień) nawozimy roślinę nawozem do roślin doniczkowych. Młode okazy przesadzamy, co rok, starsze rzadziej, w zasobne, ale przepuszczalne i przewiewne podłoże. Ta piękna roślina nie rośnie zbyt szybko, rokrocznie wypuszcza kilka nowych liści (zazwyczaj ok. 5), ale osiąga dość duże rozmiary i potrzebuje dużych stabilnych doniczek. 
Rozmnażanie: Rozmnażanie przez podział rośliny podczas przesadzania. Można też rozmnażać przez sadzonki liściowe. Pobrane listki umieszczamy w wilgotnym podłożu, na głębokości ok. 1,5 cm. Optymalna temperatura ukorzeniania to 21-23°C, przy zachowaniu jednocześnie wysokiej wilgotności powietrza. 






ZAMIA                                                                                                                                                                      

Zamia furfuracea należąca do rodziny sagowców odwiniętych kwitnie i pochodzi z południowej Japonii. W krajach europejskich bardzo popularna roślina doniczkowa. Roślina o bardzo regularnym pokroju. Korona ciemnozielonych liści wyrasta ze szczytu pękatego pnia. Rośnie bardzo wolno (wypuszcza 1-2 nowe liście rocznie). Osiąga wysokość 6-7 m po 50-100 latach. U młodych roślin zagłębiony w gruncie, z wiekiem rośnie wolno w kłodzinę o średnicy 20 cm i wysokości do 7 m. Pień może się rozgałęziać, na szczycie każdego odgałęzienia wytwarzając pióropusz liści.

Pielęgnacja:


Ponieważ nie toleruje spadków temperatur poniżej –5 °C i wymaga latem temperatur 20 °C - 30 °C w warunkach środkowoeuropejskich najlepiej rośnie w cieplarniach, może być też z powodzeniem uprawiany w domach. Roślina wymaga dużo przestrzeni dla swoich rozłożystych liści, dlatego dobrze się czuje tylko w dużych, jasnych pomieszczeniach. Parapet okienny do tego celu się nie nadaje. 

Podlewanie: Sagowca należy podlewać raz w ciągu 10 dni. Nie wolno dopuścić do przesuszenia ziemi. Wskazane jest zraszanie liści około 2 razy w tygodniu. Zimą zalecane jest bardzo rzadkie podlewanie (tzw. przerwa spoczynkowa), średnio raz na miesiąc. Roślina ta wymaga wilgotnego powietrza. Obfite podlewanie jest niewskazane, tak samo jak i silne nawożenie. Zbyt obfite podlewanie może powodować pojawienie się grzyba, gnicie korzenia, częściowe żółknięcie liści
Oświetlenie: Roślina wymaga jasnego stanowiska, ale nie można jej narażać na bezpośrednie oświetlenie silnym światłem słonecznym. Uprawa w mieszkaniu może nie zapewnić odpowiedniej ilości światła, szczególnie w ciemnym pomieszczeniu. Roślinę można ustawić w ogrodzie, na tarasie lub balkonie w pełnym słońcu wyłącznie po uprzednim przygotowaniu sagowca do dużej ilości światła. Po zimie należy przyzwyczaić ją do słońca. Niewielkie żółte plamy na liściach, świadczą o poparzeniu słonecznym, które jednak nie jest szczególnie szkodliwe. Takie plamki najczęściej występują od wiosny do połowy lata. Dobrym okresem na wyrastanie nowych liści jest lato. Jeżeli je wypuści późną jesienią, z braku światła będą "blade".
Podłoże: Dla sagowca dobre jest przeciętne podłoże do roślin doniczkowych z dodatkiem gruboziarnistego piasku. Można użyć specjalistycznej ziemi do palm. Doniczka powinna być nie za duża, ponieważ w wielkich doniczkach sagowce źle rosną. Średnica doniczki powinna być niewiele większa od średnicy "cebulki". Roślinę przesadza się dopiero wtedy, gdy pień rozrośnie się tak, że wypełni prawie całą szerokość doniczki. Ponieważ sagowce są wrażliwe na uszkodzenia bryły korzeniowej – przesadzać należy ostrożnie, w przypadku starszych roślin nie częściej niż raz na 4-6 lat. 
Nawożenie: Roślinę powinno się zasilać raz na miesiąc; od kwietnia do października. 
Rozmnażanie: Z nasion lub odrostów, które czasami pojawiają się u podstawy kłodziny. Nasiona są trudno dostępne. Odrosty natomiast (odcinane w czasie spoczynku zimowego) ukorzeniają się łatwo, najlepiej jeśli posadzi się je do małych doniczek w mieszaninę ziemi liściowej z piaskiem.



Mam nadzieję, że teraz nie będzie problemu z rozpoznaniem tych dwóch pięknych roślin zielonych :)
Miłego dnia!


Zobacz również

5 komentarze

  1. Moja zamia jest bardzo humorzasta. Tej wiosny straciła jednocześnie wszystkie liście, które wypuściła 3-4 lata temu, tracąc wówczas też poprzednie. Wystawiłam doniczkę na balkon sądząc, że już po roślinie, skoro nie ma ani jednego listka, ale na wszelki wypadek nadal trochę podlewałam - opłaciło się, tydzień temu zaczęły wyrastać trzy nowe :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Gdym mogła wcześniej przeczytać Twój post, to może mój zamiokulas przetrwałby do dzisiaj:)
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  3. A mój zamiokulkas kwitnie od kilku dobrych lat:)

    OdpowiedzUsuń
  4. To zamiokulkas, a nie zamiokulas. ;)

    OdpowiedzUsuń