Zamia czy zamiokulkas - jak rozpoznać
03:29:00
Wiele osób ma problem z rozróżnieniem zamii od zamiokulasa. Obie roślinki są dosyć podobne - kształtem liści i wielkością, jednak ich uprawa i warunki wzrostu są zdecydowanie inne. Dlatego własnie dzisiaj przedstawie wam jakie są ich różnice i jak odpowiednio je pielęgnować, żeby cieszyły nasze oczy jak najdłużej :)
ZAMIOKULKAS
Zamiokulkas pochodzi z Tanzanii, należy do rodziny obrazkowatych (
Araceae). Roślina kłaczasta, z podziemnych kłączy wyrastają długie,
błyszczące liście na mięsistych łodygach. Ozdobne liście stają się
wizytówką taj pięknej rośliny. Bardzo ciężko doprowadzić do kwitnienia
Pielęgnacja:
Stanowisko: Preferowane jest stanowisko nasłonecznione, ale najlepiej ze światłem
rozproszonym. Można uprawiać Zamiokulkasa w miejscach mniej słoneczny,
ale należy wtedy ograniczyć podlewanie. Optymalna temperatura uprawy to
22-26°C w okresie letnim oraz 16-18°C w okresie zimowym.
Podlewanie i nawożenie: Podlewanie
umiarkowane, zbyt intensywne powoduje żółknięcie liści a w konsekwencji
usychanie rośliny. Roślina dobrze znosi czasowe braki wody. W okresie
intensywnego wzrostu (marzec-sierpień) nawozimy roślinę nawozem do
roślin doniczkowych. Młode okazy przesadzamy, co rok, starsze rzadziej, w
zasobne, ale przepuszczalne i przewiewne podłoże. Ta piękna roślina nie
rośnie zbyt szybko, rokrocznie wypuszcza kilka nowych liści (zazwyczaj
ok. 5), ale osiąga dość duże rozmiary i potrzebuje dużych stabilnych
doniczek.
Rozmnażanie: Rozmnażanie przez podział rośliny podczas przesadzania. Można
też rozmnażać przez sadzonki liściowe. Pobrane listki umieszczamy w
wilgotnym podłożu, na głębokości ok. 1,5 cm. Optymalna temperatura
ukorzeniania to 21-23°C, przy zachowaniu jednocześnie wysokiej
wilgotności powietrza.
ZAMIA
Zamia furfuracea należąca do rodziny sagowców odwiniętych kwitnie i pochodzi z południowej Japonii. W krajach europejskich bardzo popularna roślina doniczkowa. Roślina o bardzo regularnym pokroju. Korona ciemnozielonych liści
wyrasta ze szczytu pękatego pnia. Rośnie bardzo wolno (wypuszcza 1-2
nowe liście rocznie). Osiąga wysokość 6-7 m po 50-100 latach. U młodych roślin zagłębiony w gruncie, z wiekiem rośnie wolno w kłodzinę
o średnicy 20 cm i wysokości do 7 m. Pień może się rozgałęziać, na
szczycie każdego odgałęzienia wytwarzając pióropusz liści.
Pielęgnacja:
Ponieważ nie toleruje spadków temperatur poniżej –5 °C i wymaga latem
temperatur 20 °C - 30 °C w warunkach środkowoeuropejskich najlepiej
rośnie w cieplarniach,
może być też z powodzeniem uprawiany w domach. Roślina wymaga dużo
przestrzeni dla swoich rozłożystych liści, dlatego dobrze się czuje
tylko w dużych, jasnych pomieszczeniach. Parapet okienny do tego celu
się nie nadaje.
Podlewanie: Sagowca należy podlewać raz w ciągu 10 dni. Nie
wolno dopuścić do przesuszenia ziemi. Wskazane jest zraszanie liści
około 2 razy w tygodniu. Zimą zalecane jest bardzo rzadkie podlewanie
(tzw. przerwa spoczynkowa), średnio raz na miesiąc. Roślina ta wymaga
wilgotnego powietrza. Obfite podlewanie jest niewskazane, tak samo jak i
silne nawożenie. Zbyt obfite podlewanie może powodować pojawienie się
grzyba, gnicie korzenia, częściowe żółknięcie liści.
Oświetlenie: Roślina wymaga jasnego stanowiska, ale nie można
jej narażać na bezpośrednie oświetlenie silnym światłem słonecznym.
Uprawa w mieszkaniu może nie zapewnić odpowiedniej ilości światła,
szczególnie w ciemnym pomieszczeniu. Roślinę można ustawić w ogrodzie,
na tarasie lub balkonie w pełnym słońcu wyłącznie po uprzednim
przygotowaniu sagowca do dużej ilości światła. Po zimie należy
przyzwyczaić ją do słońca. Niewielkie żółte plamy na liściach, świadczą o
poparzeniu słonecznym, które jednak nie jest szczególnie szkodliwe.
Takie plamki najczęściej występują od wiosny do połowy lata. Dobrym
okresem na wyrastanie nowych liści jest lato. Jeżeli je wypuści późną
jesienią, z braku światła będą "blade".
Podłoże: Dla sagowca dobre jest przeciętne podłoże do roślin doniczkowych z dodatkiem gruboziarnistego piasku. Można użyć specjalistycznej ziemi do palm.
Doniczka powinna być nie za duża, ponieważ w wielkich doniczkach
sagowce źle rosną. Średnica doniczki powinna być niewiele większa od
średnicy "cebulki". Roślinę przesadza się dopiero wtedy, gdy pień
rozrośnie się tak, że wypełni prawie całą szerokość doniczki. Ponieważ
sagowce są wrażliwe na uszkodzenia bryły korzeniowej – przesadzać należy
ostrożnie, w przypadku starszych roślin nie częściej niż raz na 4-6
lat.
Nawożenie: Roślinę powinno się zasilać raz na miesiąc; od kwietnia do października.
Rozmnażanie: Z nasion lub odrostów, które czasami pojawiają
się u podstawy kłodziny. Nasiona są trudno dostępne. Odrosty natomiast
(odcinane w czasie spoczynku zimowego) ukorzeniają się łatwo, najlepiej
jeśli posadzi się je do małych doniczek w mieszaninę ziemi liściowej z
piaskiem.
Mam nadzieję, że teraz nie będzie problemu z rozpoznaniem tych dwóch pięknych roślin zielonych :)
Miłego dnia!
5 komentarze
Moja zamia jest bardzo humorzasta. Tej wiosny straciła jednocześnie wszystkie liście, które wypuściła 3-4 lata temu, tracąc wówczas też poprzednie. Wystawiłam doniczkę na balkon sądząc, że już po roślinie, skoro nie ma ani jednego listka, ale na wszelki wypadek nadal trochę podlewałam - opłaciło się, tydzień temu zaczęły wyrastać trzy nowe :)
OdpowiedzUsuńGdym mogła wcześniej przeczytać Twój post, to może mój zamiokulas przetrwałby do dzisiaj:)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
A mój zamiokulkas kwitnie od kilku dobrych lat:)
OdpowiedzUsuńTo zamiokulkas, a nie zamiokulas. ;)
OdpowiedzUsuńDziękuję za wychwycenie literówki :)
Usuń